Γιόγκα " Υγεία, αυτογνωσία, μεταμόρφωση"

 Η Εμπειρία μου στη Γιόγκα 

Το 1989 άρχισε να πηγαίνω στα τάξεις της γιόγκα, και το 1995 μετά που έκανα πρακτική σε δύο σχολέςπ άρχισα να διδάσκω. Όταν άρχισα να διδάσκω στην Κύπρο, η γιόγκα ήταν σχεδόν άγνωστη. Πολύ λίγος κόσμος ερχόταν στις τάξεις  αλλά και υπήρχαν πολύ λίγοι δασκάλοι. Αντιμετωπιζόταν με καχυποψία, και προκατάληψη.  Αυτοί που δίδασκαν μπορεί να μην είχαν καν διπλώματα, αλλά είχαν πολλή πρακτική. Ακολούθησαν ολόκληρο το σύστημα, με τον κλασσικό και υποδειγμένο τρόπο, από τις αυθεντικές σχολές της Ινδίας. Έτσι η γιόγκα που διδασκόταν ήταν με στα πλαίσια της ουσίας της.  

Η ερώτηση σήμερα είναι, γατί μετά από τόσα χρόνια πρακτικής,  δεν έχουμε  βρει την γαλήνη μέσα μας. Τι είναι αυτό δεν μάθαμε, που δεν προσεγγίσαμε, που δεν μας δίδαξαν.  

Η Γιόγκα είναι ένα σύστημα πολύ βαθύ, που ο δυτικός άνθρωπος δεν μπορεί να το καταλάβει. Για να το καταλάβουμε, πρέπει να μελετήσουμε και κατανοήσουμε την κουλτούρα από όπου προέρχεται. Και αυτό χρειάζεται πολύ χρόνο. Γιαυτό, επειδή είναι δύσκολο και χρονοβόρο να το κάνουμε, μένουμε  μόνο στην επιφάνεια του, που είναι οι ασκήσεις, μάντρα και ένα είδος διαλογισμού, που σίγουρα βοηθούν και στην υγεία μας,   και στο να οργανώσουμε με  κάποιο τρόπο τον νοητικό και  ψυχικό μας κόσμο, αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε το κρυμμένο μυστικό μέσα στην ψυχή μας, που να μας κάνει να νιώσουμε αυτήν την απέραντη ελευθερία και γαλήνη. 

 Όσο και να μας ελκύει το σύστημα της γιόγκα , δεν μπορούμε να πειθαρχήσουμε  , ώστε να γίνει τρόπος ζωής μας. Την  χρησιμοποιούμε σαν μέθοδο, σαν εργαλείο για να μας ανακουφίσει, και να μας δώσει την ψευδαίσθηση ότι ακολουθούμε ένα πνευματικό δρόμο. 

Ο Εγωικός μας Εαυτός 

Η επιστήμη της γιόγκα, όπως εχω πει προηγουμένως δεν είναι μονο ενα σύστημα ασκήσεων. Κάθε άσκηση αν γίνεται με τον σωστό τρόπο. Δηλαδή μένουμε για κάποιο χρόνο, παρακολουθούμε την αναπνοή, και αφήνουμε σιγά-σιγά το σώμα να εμβαθύνει και να χαλαρώσει στη θέση, επιτρέπουμε τα οργανα και τα διαφορα συστήματα το οργανισμού να βρουν ισορροπία και να ανανεωθούν, μέχρι να θεραπευτούν. Σε αυτή την διάρκεια παρακολουθούμε τα συναισθήματα τις σκέψεις μας, που σταδιακά μειώνονται και μας δημιουργούν μια αισθηση γαλήνης και ηρεμίας.

Το άλλο κομματι  όμως που δεν έχουμε καταλάβει με το σύστημα της γιόγκα, είναι η αυτογνωσία, η ικανότητα που αναπτύσουμε μέσα απο τις άσανας, τον διαλογισμό, τις αναπνοές, την  αυτοπαρατήρηση να αναγνωρίζουμε τον εγωικό μας εαυτό, για να φτάσουμε σε αυτόν, που είναι ο πραγματικός εαυτός. Ποια είναι η διαφορά? Ο εγωικός εαυτός, βλέπει όλα τα πράγματα να κινούνται γύρω από αυτόν. Ολες οι ενέργειες του κινούνται, μέσα από τις σκέψεις και τα συναισθήματα του.  

Όλος ο πόνος, οι συγκρούσεις που έχουμε μέσα μας και κατά συνέπεια έξω από εμάς οφείλονται σε αυτά τα βασικά συναισθήματα, αλλά και την ενασχόληση του μυαλού με το τι συμβαίνει γύρω μας, τι λένε οι άλλοι, τι κάνουν και πως μας επηρεάζει στους στόχους και στα θέλω μας. Στη γιόγκα χρησιμοποιούμε τα μάντρας, το πραναγιάμα (αναπνοές) και τις άσανας για να ηρεμήσουμε την συνεχή ανησυχία και άγχος που έχουμε μέσα μας, να καλμάρουμε τον εγωικό εαυτό μας και να αφήσουμε έστω και για λίγο να λάμψει η γαλήνη, η αγάπη και η εν συναίσθηση όπως και άλλα συναισθήματα.  

Ο εγωικός εαυτός αναγνωρίζει και αποδέχεται μόνο αυτό που βλέπει, που αγγίζει, που ακούει. Εγκλωβίζεται μέσα στο περιορισμένο κουτί του μυαλού του και στριφογυρίζει με τις ίδιες σκέψεις, συναισθήματα, ιστορίες, εντυπώσεις, εικόνες. Αν κλείσουμε τα μάτια για λίγο, θα δούμε ότι ένας χείμαρρος σκέψεων και συναισθημάτων θα μας κατακλύσει. Τις περισσότερες φορές και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι καν συνειδητοί για το τι συμβαίνει μέσα τους. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά, είναι αυτόματα και η συνεχή επανάληψη τους χωρίς έλεγχο, μας οδηγεί σε πράξεις που και εμείς οι ίδιοι, διερωτόμαστε γιατί το κάναμε ή γιατί δεν το κάναμε. 

Η ανεξέλεγκτη κίνηση των συναισθημάτων- σκέψεων, της ταύτησης, των εντυπώσεων, μάς έχει φέρει σήμερα στο σημείο, που όλοι με κάποιο, τρόπο να υποφέρουμε με συνεχής εσωτερικές συγκρούσεις. Έχουμε δώσει την άδεια, (εννοείτε χωρίς να το ξέρουμε, απλά ακολουθήσαμε τους άλλους γύρω μας) να μας κατακτήσουν αρνητικά και ανταγωνιστικά συναισθήματα .

 Η κοινωνία έχει κτιστεί στον ανταγωνισμό, στη σύγκριση. Έχουμε επενδύσει την ενέργεια μας, τη ζωή μας να κτίσουμε επιτυχία, δύναμη, χρήματα, επιφανειακή μόρφωση. Αφήσαμε πίσω και δεν επιτρέψαμε να αναπτυχθεί ο πραγματικός μας εαυτός, που η ουσία του είναι η αλήθεια, η αγάπη η αλληλεγγύη, ο σεβασμός. Έχουμε χάσει τις αξίες μας και από άνθρωποι έχουμε γίνει μισάνθρωποι. Βλέπουμε μόνο το συμφέρον μας. Έχουμε κλείσει τα αυτιά και τα μάτια, γιατί είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι αποτύχαμε παντελώς ο καθένας από μας και η ανθρωπότητα.  

Γι’αυτό τα πράγματα σήμερα έχουν φτάσει εδώ που είμαστε. Μας έχουν πείσει και επιτρέψαμε σε δυνάμεις που κινούν τα νήματα να καταστρέψουν ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά πολλοί ακόμα,κρατούν το γλυφιτζουρι που τους έδωσαν και νιώθουν ικανοποιημένοι και ασφαλείς. 

 

Αδιγιόγκι 

Ο Αδιγιόγκι, ο πρώτος γιόγκι όταν δίδαξε την γιόγκα πρώτα στη σύζυγο του ΠαράβατιΓι του και μετά στους εφτά Ρίσις, ήθελε να διδάξει στον άνθρωπο τεχνικές που θα τον βοηθούσαν να βγει από το περιορισμένο μυαλό του. Να ξεπεράσει την περιορισμένη φύση του. Να δει τον κόσμο πέρα από τις μορφές και τα σχήματα. Φυσικά πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες έδωσαν τα ίδια και παρόμοια μηνύματα, αλλά τώρα θέλουμε να ασχοληθούμε με την γιόγκα. 

Λένε ότι η λέξη γιόγκα σημαίνει ένωση. Με τι? Με το κομμάτι που είναι μέσα μας και που όταν το βρούμε, νιώθουμε γαλήνη, ηρεμία, έκσταση. Δεν είναι καμμιά δύναμη έξω από μας, δεν είναι η περιουσία που έχουμε, τα πτυχία, η δουλειά μας η επιτυχία μας. Είναι αυτός ο εσωτερικός χώρος που όταν τον αγγίξουμε για μια στιγμή, όλες οι συγκρούσεις και φιλοδοξίες μας εξαφανίζονται. Αυτή η μια στιγμή, αν γίνουν πολλές στιγμές ίσως να καταφέρουμε να έχουμε μια ισορροπημένη, γεμάτη ζωή. 

 

Όταν το σκοτάδι  μας κυριευει , που μας οδηγεί.?

Προσθήκη λεζάντας

-Όταν σε είδα φοβήθηκα. Ησουν σκοτεινός , θυμωμένος , αγριεμένος, πληγωμένος και απλησίαστος. Εμεινα να σε κοιτάζω τρομαγμένη, χωρίς να ξέρω πώς να αντιδράσω.

Το σώμα μου παράλυσε, το μυαλό μου παράλυσε και η ψυχή μου γέμισε με αμέτρητο φόβο, που πλημμύρισε όλο μου το είναι . Νόμιζα ότι αυτό ήταν δημιούργημα εκείνης της στιγμής, αλλά ανακάλυψα ότι δεν ήταν έτσι ακριβώς. Ησουν πάντα εκεί κρυμμένος, κάτω από τη σκόνη και το βάρος του παρελθόντος. 

Καταπιεσμένος, μέσα στην σκοτεινότερη γωνιά, αποφεύγοντας να βγείς στο φως. Το φως τριγυρνούσε γύρω από σενα , αλλά φοβήθηκες να το αγγίξεις. Οι πιο πονεμένες γωνιές έμειναν εκεί κρυμμένες, αραχνιασμένες. Αλλά ουδέν κρυφό υπό τον ήλιο. 
Βίαια , απρόσμενα, εκεί που φύλαγες τα πιο φιλόδοξα και κούφια σου όνειρα, ταρακουνήθηκαν τα θεμέλια και δεν άντεξες πλέον να κρύβεσαι πεισματικά.
Το φως σε άγγιξε και τότε το σκοτάδι, έκραξε βίαια, έτρεξε σαν πληγωμένο ζώο που ουρλιάζει ασταμάτητα από φόβο και πόνο. 
Ποτέ δεν σε είδα να φοράς τόσες διαφορετικές μάσκες φόβου και απελπισίας. 
Όταν τα πράγματα φτάνουν προς το τέλος, αποκαλύπτονται οι χειρότερες και πιο άγριες μορφές της ύπαρξης
. Βουνο φόβου και απελπισίας σε πλάκωσε , σου απορρόφησε τη ζωή και οι βρυκόλακες γύρω σου μυρίστηκαν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές σου και έτρεξαν να  το πιούν. 
Ενιωσες, ότι δεν έμεινε σταγόνα αίματος στο σώμα  σου. Ένιωσες άδεια, γεμάτη με αγιάτρεφτες πληγές που αιμμοραγούσαν ασταμάτητα. 

Οι μνήμες φόβου και απελπισίας γέμισαν την ύπαρξη σου και γύρω σου έβλεπες μόνο σκοτάδι. Απόλυτο σκοτάδι. Αντιστάθηκες, σφίκτηκες , ευχήθηκες να πεθάνεις να εξαφανιστείς, να μην υπάρχεις πλέον και προσευχήθηκες όσο ποτέ στη ζωή σου.

Σταδιακά, λίγες μικρές πολύ μικρές τελείες φωτός άρχισαν να εμφανίζονται και να αλλάζουν την ουσία του σκοταδιού. 
Συνέχισες να προσεύχεσαι, να παραδίδεσαι, να καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις  αυτό που συνέβαινε γύρω σου, αλλα μπορούσες σιγά και σταδιακά να ελέγξεις αυτό που συνέβαινε μέσα σου. Αρχισες να καταλαβαίνεις ότι αν παρέμενες  πεισματικά στο  σκοτάδι θα χανόσουν ολοκληρωτικά σε μια ζωή γεμάτη κόλαση. Τότε διάλεξες το φως.
- Το μίσος το μετάτρεψες σε φως, τον πόνο τον μετάτρεψες σε αγάπη, την απελπισία την μετάτρεψες σε ειρήνη. Εκρυψες  τα όπλα και αποφάσισες να περιμένεις για να δεις τι θα γίνει.
Ακόμα δεν ξέρεις, αλλά κάθε μέρα η προσευχή σε φέρνει κοντά στη πιο βαθειά πίστη, σε φέρνει πιο κοντά στην παράδοση , και η παράδοση σε φέρνει πιο κοντά στη γαλήνη. Πιστεύεις ότι όταν αλλάξεις την συμπεριφορα του ψυχικού σου κόσμου, θα αλλάξουν το γεγονότα γύρω σου.
 Το εχεις βιώσει και σε άλλες περιπτώσεις. Το μόνο που απομένει είναι να περιμένεις. Να περιμένεις η αλήθεια  και η δικαιοσύνη να εμφανιστούν μεγαλόπρεπες μπροστά σε σένα κσι σε αυτούς που σε πληγώνουν, για  να καθιερώσουμε ακόμα μια νίκη μπροστά στο σκοτάδι.

Τα βήματα σου μικρά και αβέβαια, το σώμα σου ακόμα αδύνατο από τα κτυπήματα, αλλά ξέρεις πιο δρόμο να ακολουθήσεις,  έστω κι αν είσαι αβέβαιη, συνεχίζεις να ακολουθείς τις μικρές σπίθες φωτός που σου δείχνουν το δρόμο. Το μόνο που σου μένει είναι η ελπίδα, η πίστη και αυτοί που σου δείχνουν με την αγάπη τους το φως.

Τι μας μένει άλλο να κάνουμε μέσα στην αγριότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Που αλλού να απευθυνθούμε .

Η Χριστική ενέργεια , το πνεύμα των Χριστουγέννων ας  ξυπνήσει    μέσα στις καρδιές μας την αγάπη, την αλήθεια , την δικαιοσύνη, που πρώτα πρέπει να βρούμε μέσα σε μας.

  

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Είμαι γυναίκα. Μια γυναίκα που είχα την κακή τύχη να γεννηθώ σε ένα περιβάλλον όπου τα μυστικά και η κακοποίηση ήταν παρόν. Ηταν τόσο καλλιεργημένα γύρω μου, που έγιναν ένα φυσικό μέρος του εαυτού μου και της ζωής μου. Παρόλο που πάντοτε ένα μέρος του εαυτού μου το οποίο θα ονομάσω το «υγιές μέρος του», ήξερε ότι όλα αυτά που συνέβαιναν σε μένα και γύρω μου δεν ήταν  υγιής ή σωστά, εν τούτοις το μόνο που μου απέμενε ήταν, να τα δεκτώ σαν την μόνη μου πραγματικότητα.

Ο ρόλος της γυναίκας την τότε εποχή ήταν λιγότερο καταπιεσμένος, αν τον συγκρίνουμε με την εποχή της μητέρας μου, αλλά οι μορφές καταπίεσης  υπήρχαν ακόμα έντονα. Παρόλα ταύτα, είχαν ήδη άρχισει να ανοίγουν πιο πολλές πόρτες, που οδηγούσαν σε μια υποτιθέμενη ανεξαρτησία. Δουλεύαμε , κάναμε οικογένεια ( που φυσικά στην κουλτούρα που ζούσαμε ηταν το πρωταρχικό) μεγαλώναμε παιδιά, και φυσικά πάντοτε, έπρεπε να είμαστε καλές ερωμένες. Πρωταρχικό, ήταν να είμαστε καλές σύζυγοι και μετά  μητέρες. Οι γυναίκες της ηλικίας μου και φυσικά ο ρόλος της γυναίκας σε διάφορες εποχές της ύπαρξης του πλανήτη μας, ήταν ο ρόλος της βιονικής γυναίκας. Από την μια κρατάς την σκούπα, από την άλλη δακτυλογραφάς και στους ώμους σου κουβαλάς τα παιδιά σου και τον άνδρα σου.

Μετά διερωτούνταν γιατί είχαν αρχίσει να ξεπετάγονται πιο εντονα  τα διαζύγια. Παρόλα ταύτα, πολλά άτομα της ηλικίας μου   έχουν διατηρήσει τους γάμους τους. Ευτυχισμένους ή όχι δεν το ξέρω.

Στην ηλικία της εφηβείας μου, υπήρχε ακόμα αυτή η άποψη της παρθενίας. Αν ήταν δυνατόν θα μας έκλειναν  σε ένα γυάλινο κλουβί για να προστατέψουν μια μεμβράνη, που μπορούσε να σπάσει και με άλλους παράξενους τρόπους. Για πολλές γενιές, πολλές οικογένειες, πολλές γυναίκες , έγιναν δυστυχισμένες και έχουν χαθεί άδικα πολλές ζωές, για αυτή την παράλογη αιτία.

Περνώντας τα χρόνια ( δεν θέλω να πιστεύετε ότι είμαι ένας Μαθουσάλας) απελευθερώθηκαν δειλά – δειλά αρκετά πράγματα για την γυναίκα ( παρόλο που όταν χώριζες σε κοίταζαν με λύπη και σου έλεγαν «λυπούμαι που χώρισες» και τους απαντούσα «είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου» ) εντούτοις συνεχίζαμε να αγωνιζόμαστε για να επιβιώσουμε , για να προστατευτούμε από άνδρες που νόμιζαν ότι επειδή είσαι χωρισμένη , είσαι και διατεθιμένη να πέσεις στο κρεβάτι του κάθενος. Ετσι για να κάνω μια ευχάριστη παρένθεση , μια φορά είχε χάλασει το ψυγείο μου  και τηλεφώνησα σε κάποιον να έρθει να μου το διορθώσει. Όταν αυτός κατάλαβε ότι ήμουν μόνη μου χωρίς σύζυγο, μου πρότεινε να κοιμηθώ μαζί του και αυτός θα μου διόρθωνε το ψυγείο μου «δωρεάν». Του απάντησα « Θέλεις να πουλήσω τον εαυτό μου για 30 λίρες?’ Ετσι , περιγράφω λίγο την εποχή του 1995 στην Κύπρο.

Κάποια στιγμή άρχισε να γιορτάζεται στην Κύπρο η ημέρα της ανεξαρτησία της γυναίκας. Θυμάμαι ότι ομάδες γυναικών, εκείνη  την ημέρα, οργάνωναν εξόδους για να γιορτάσουν την ανεξαρτησία τους. Θυμάμαι ότι γίνονταν απαράδεκτα πράγματα, που κάθε άλλο εξέφραζαν ανεξαρτησία. Πράγματα, που απλά έδειχναν την καταπίεση, που εκφραζόταν με τους χειρότερους τρόπους.

Σήμερα βλέπουμε  τις γυναίκες να κερδίζουν κάθε φορά περισσότερη δύναμη και εξουσία στο κόσμο. Γυναίκες επιχειρηματίες , γυναίκες πολιτικούς , γυναίκες προέδρους, γυναίκες δικαστές……….

Η ερώτηση μου είναι η εξης.  Αυτές οι γυναίκες εκτός από την δική τους προσωπική φιλοδοξία, απληστία, αλαζονεία κ.α, τι έχουν δώσει στη κοινωνία. Μήπως αυτό είναι που περιμένουμε από την γυναίκα  που είναι σύμβολο της μητρότητας, της αποδοχής και της αγάπης? Τι διαφορά εχουν κάνει, από το να ακολουθήσουν  τον ίδιο πατριαρχικό τρόπο συμπεριφοράς

Είναι καλές μητέρες? ‘Η πετούν τα παιδιά τους σε υπηρέτριες ή σε άλλους για να τα μεγαλώσουν. Συνεργάζονται και βοηθούν άλλες γυναίκες ή εκμεταλλεύονται γυναίκες που βρίσκονται  σε ευάλωτη και αδύνατη θέση για να κερδοσκοπήσουν η ίδιες.

Αυτό είναι που αναμένουμε από την γυναίκα. Να είναι ένας άντρας ντυμένος με γυναικεία ρούχα?

Θα με ρωτήσετε τι σου συμβαίνει , γιατί είσαι τόσο θυμωμένη. Είμαι θυμωμένη γιατί τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου έχω πάθει την χειρότερη κακοποίηση από τα άτομα του δικού μου φύλου.  Θέλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, σε κάθε γυναίκα, και να της πω ότι αν θέλει να κάνει κάποια διαφορά και να αλλάξει αυτήν την πατριαρχική κοινωνία , πρέπει πρώτα να ρωτήσει τον ευατό της ποια είναι και ποιο καταλυτικό ρόλο θέλει να παίξει σε αυτή την κοινωνία και το σύστημα που ζούμε. Θέλω η κάθε γυναίκα να κοιτάξει βαθεία μέσα στην καρδιά της και να ρωτήσει ποια ειμαι, ποια είναι η θέση μου σε αυτή την κοινωνία, ο τρόπος που ζω μου αρέσει, η θέση που έχω σήμερα, τι δυνατότητες μου δίνει για είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος.

Το να κτυπήσει μια γυναίκα, μια άλλη επειδή βρίσκεται σε θέση εξουσίας και από αλαζονεία και ζήλεια την χρησιμοποιέι για να την  φοβίσει και να αποδείξει την δύναμη της , δεν την κάνει καλύτερη από ένα κακοποιό βιαστή, κάποιο που του αξίζει μια μοίρα, στη φυλακή όπως κάθε κακοποιού. Το έγκλημα της είναι διπλό , γιατί προσβάλει όλες αυτές τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν για να μπορούμε εμείς να φορούμε παντελόνια και να είμαστε στις θέσεις που είμαστε  σήμερα.

 Αν μια γυναίκα κλέψει τνο άντρα μιας άλλης γυναίκας, τον μόνο που προσβάλει είναι τον εαυτό της. Γιατί αν της ίδιας της το έκανε μια άλλη, θα πονούσε αφόρητα. Αν μια φίλη επαγγελματίας (δικηγόρος σε αυτή την περίπτωση) σε παρασύρει σε μια κατάσταση δολοπλοκίας για να βγάλει χρήματα και κέρδος δεν έχω λόγια να περιγράψω το πόσο βαθειά ατιμία και παλιανθρωπιά είναι.

Θέλω απλά να πω σε όλες τις γυναίκες ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε και να επηρεάσουμε θετικά  την οικογένεια μας ,την κοινωνία και τον κόσμο που  ζούμε, ας διαλογιστούμε ποιος είναι ρόλος μας σε αυτή την κοινωνία και πως θα θέλαμε και τι θα θέλαμε να κάνουμε. Η γυναίκα υπήρξε το σύμβολο της αγάπης, της σοφίας, της θρέψης , της δημιουργίας. Ας μαζέψουμε όλη αυτή την δύναμη και ας θρέψουμε τον κόσμο. Ο κόσμος δεν χρειάζεται σήμερα άντρες ντυμένους με φορέματα.

Για όλους και όλες που έχουν κακοποιηθεί στη ζωή τους , με διαφορούς τρόπους, είτε λεκτικούς, είτε συμπεριφοράς , είτε σε σωματικό επίπεδο, θα ήθελα να πω ότι ο στόχος αυτού που μας κακοποιεί είναι να μας μειώσει , να μας εξευτελίσει, να σβήσει αυτό το φως που λάμπει μέσα μας, για να νιώσει νικητής. Αυτοί που κακοποιούν απλά δεν μπορούν να κοιτάζουν το φως που λάμπει και από απελπισία θέλουν να το σβήσουν. Αυτός που κακοποιείται συνήθως νιώθει υπεύθυνος, νιώθει ντροπή, πόνο , νιώθει αποτυχημένος, και φορτώνεται όλη την τοξική παλιανθρωπιά του άλλου, στην πλάτη του, με αποτέλεσμα  να δυσκολεύεται να σηκωθεί και πολλες φορές απλά να μην μπορεί να το κάνει. Θα ήθελα να ρωτήσω. Αν βρισκόμαστε στο δάσος και μας επιτεθεί μια λυσασμένη αρκούδα, ενας λυσασμένος λύκος ,  θα θεωρούσαμε τον εαυτό μας υπεύθυνό για ότι μας συνέβηκε, ή απλά θα αποδεχόμασταν ότι,  από την φύση τους έτσι αντιδρούν και η μόνη υποχρέωση μας είναι να κανουμε ότι μπορούμε για να προστατέψουμε τον εαυτό μας ή απλά να απομακρυνθούμε.!!!!!

Το ίδιο συμβαίνει με αυτούς που μας κακοποιούν. Είναι άνθρωποι που έχουν χάσει τον εαυτό τους και απλά λειτουργούν με τα βασικά ένστικτα της επιβίωσης. Εχουν χάσει την καρδιά τους, και έγιναν υποχείρια  μιας ψευτικής εξουσίας.

Δεν μπορεί κανείς να σβήσει το Φως που έχουμε μέσα μας, μόνο αν εμείς το επιτρέψουμε.

Είναι δύσκολο όταν πέσεις να σηκωθείς, αλλά όχι αδύνατο. Η δύναμη μας, είναι  να γινόμαστε πιο δυνατοί όταν μας κτυπούν και μας καταπιέζουν.Η δύναμη, η  ευελιξία και εξυπνάδα μας  να επιστρέψει  σαν πούμεραν την απανθρωπιά και την κακία σε αυτούς που δοκίμασαν να μας την επιβάλουν.

Ο θεραπευτής μου και δάσκαλος του Ται Τσι, πάντοτε μου έλεγε ότι οι κινήσεις του Ται Τσι δεν είναι  για επιτεθούμε στους άλλους ,αλλά για να επιτρέψουμε, στην  ίδια επιθετική  ενέργεια να επιστρέψει σε αυτούς .

Ο κόσμοσ των παραμυθιών και της φαντασίας δημιουργεί ελπιδοφόρα μηνύματα και στάση απέναντι στη ζωή μας

24/07/2016

Ο κόσμος των παραμυθιών και της φαντασίας δημιουργεί ελπιδοφόρα μηνύματα και στάση απέναντι στη ζωή μας

Από μικρή ονειρευόμουν, ονειρευόμουν. Μού άρεσε να βυθίζουμε στο κόσμο των παραμυθιών και της φαντασίας. Ενιωθα την ψυχή μου να γεμίζει και να ανανεώνεται. Τα βράδια ταξίδευα στο κόσμο των ονείρων και των παραμυθιών. Με επισκέπτονταν από άλλους κόσμους και εγω πήγαινα συχνά να τους βρώ. Ηταν ο τρόπος μου, για να το σκάζω από μια πραγματικότητα που με καταπίεζε και με έπνιγε.

Σε πιο μπορούσα να μιλήσω για την κακοποίηση και των βιασμό. Ο φόβος στα μάτια της μητέρας μου με παράλυε. Την αγαπούσα και ένιωθα ότι με φρόντιζε και με αγαπούσε ότι ήμουν πολύτιμη για εκείνη , αλλά δεν μπορούσε, δεν είχε την δύναμη να αντιδράσει να κάνει κάτι άλλο για να μας προστατεψει. Ο δικός της πόνος και η δική της κακοποίηση ήταν πιο μεγάλος.

Μέσα στον κόσμο των παραμυθιών που ο πατέρας μου με ταξίδευε τα βράδυα, ξαπλωμένη στο κρεββάτι μαζί του, ένιωθα μια γλυκιά οικογενειακή θαλπωρή και προστασία. Δεν ήθελα να τελειώσουν αυτές οι στιγμές όπου, η ψυχή μου και η καρδιά μου ένιωθαν ξεκούραση και ασφάλεια. Ο πατέρας μου ήταν ο πιο γλυκός και όμορφος άνθρωπος στον κόσμο. Η αγάπη του και η καλωσύνη του πάντα με καθοδηγούσαν και με έσωζαν από άλλες οδυνηρές πραγματικότητες που ζούσα.

Ο κόσμος της φαντασίας με έσωζε, μου έδινε γαλήνη και δύναμη. Εκεί είμαι πάντοτε γαλήνια και δυνατή. Εκεί ειμαι αυτή που είμαι, παλέυω με εμπόδια και μπορω να τα ξεπεράσω. Εκει ερωτεύομαι, αγαπώ με εμπιστοσύνη επειδή ξέρω ότι ο ήρωας μου πάντοτε θα επιλέξει εμένα, ότι θα ζήσω μια ζωή σε ένα υπέροχο σπίτι, με ανέσεις και πολυτελειες, με άνθρωπους να με περιποιούνται. Δεν ξέρω αν η ζωή μου θα είναι εύκολη, αλλά θα είναι  μαγική και ο πατέρας μου παντοτε θα είναι εκει για να με προστατεύει.

Επισκέψεις από τα άλλα επίπεδα, με μια ψυχή λεπτή και διάφανη όπως την δική μου όλα είναι δυνατά. Θυμάμαι όταν αρρωστούσα ένιωθα προστατευμένη. Κανένας δεν μου εθύμωνε, κανένας δεν με ενοχλούσε κανένας δεν με βίαζε.

Εμπαινα μέσα στον κόσμο των παραμυθιών και εκει ήμουν εαυτός μου. Εβλεπα την πάλη του κακού με του καλού. Πάντοτε ο καλός νικούσε πάντοτε εμφανιζόταν ο ήρωας που έσωζε την κοπέλα ή κάποιο άλλο. Όλα είχαν ένα πολύ καλό τελος, γιατί η καλωσύνη , η αγάπη , η τιμιότητα, η ανθρωπιά νικούσε. Ο κακός λύκος που ξεγελούσε , που εξαπατούσε με σκοπό να φάει το θύμα του, πάντοτε αποκαλυπτόταν.

 Φαίνονται όλα υπερβολικά για είναι αληθινά. Αλλά το μικρό παιδί που η φαντασία του δημιουργεί τον ψυχικό του κόσμο, βρίσκει την αλήθεια και ένα τρόπο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που περνά. Πολλά παιδια περνούν μέσα από σκληρές εμπειρίες , που τα σημάδια στον ψυχικό τους κόσμο μπορεί ποτέ να μην καταφέρουν να τα σβήσουν. Μονο να τα απαλύνουν. Εκεί μπαίνει η βάση για να κτίσουν την ζωή τους.

 Τώρα αυτά τα παλιά παραμύθια με τους λύκους και τις σταχτοπούτες τα αλλάζουν, γιατι πιστεύουν ότι δινουν μηνύματα που φοβίζουν ή κάνουν τις γυναίκες ρομαντικές και αδύνατες κλπ. Αλλά από την δική μου εμπειρία, πιστέυω ότι το δυνατό μήνυμα που δίνουν είναι, η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Ότι  πάντοτε όσον αντιξοες κι αν είναι η συνθήκες υπάρχει ενας ήρωας , ενας ανθρώπινος άγγελος ή ένας πραγματικός άγγελος που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει έξω από την φωτιά που μας καίει και μας καταλύει. Είναι έκει που βρίσκουμε την ελπίδα αλλά και την σωτηρία. Μέσα στον κόσμο της φαντασίας όπου η ψυχή μας μπορεί να πετάξει, να ελευθερωθεί και να μας οδηγήσει στον κόσμο της πραγματικής ελευθεριάς, στον πραγματικό σκληρό κόσμο.

Ένα μικρό παιδί βλέπει τα πράγματα από εκει χαμηλά, όσο είναι το μέγεθος του. Όλα του φαίνονται τεράστια και αξεπέραστα. Ολοι του φαίνοναι, ότι εχουν ισχύει και δύναμη απέναντι. Προσπαθεί να ζητήσει καθαρά και τίμια αυτό που θελει, αλλά οι μεγάλοι που είναι ισχυροί δεν τον ακούουν, τον σταματούν , εξασκουν χειραγώγηση και βία πολλές φορες, λεκτική ή φυσική ή και τα δύο. Η κοινωνία παραμορφωνει την αγνη ψυχή και την βάζει μέσα στα καλούπια του ελέγχου, και ο μόνος τρόπος διαφυγης είναι η φαντασία και το παιγνίδι. Εκει εκφραζεται , ξεχνά μοιράζεται με τους φίλους του πραγματικούς και φανταστικούς.

Παλιά επιτρεπόταν να φανταζόμαστε και να δημιουργούμε. Τωρα το σύστημα αρχίζει να αφαιρεί και αυτό φυσικό ταλέντο της ανθρωπότητας. Το έχει αντικαστήσει με το ιντερνετ. Όλα δίνονται έτοιμα, σε μια ταινία, σε ένα βιντεο- παιγνίδι. Όταν διαβάζεις, ο νους ταξιδεύει. Όταν βλέπεις ο νου παραλύει και παράγει αυτό που βλέπει, το μιμείται.

Θέλω βαθειά να ευχαριστήσω τον πατέρα και την μητέρα μου που πάντοτε με ενθάρυναν να διαβάζω, να ονειρέυομαι , να φαντάζομαι. Ισως να είναι αυτό που   με έσωσε στη ζωή μου. Πάντοτε εμφανίζονταν και και εμφανίζονται ανθρώπινοι ήρωες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με οδηγούν έξω από πολύ δύσκολες και αντιξοες καταστάσεις.Πάντοτε η ελπίδα μου, για την αγάπη και καλό τέλος δεν σβήνει. Πού πάντοτε ο ρομαντισμός , η αγαπη και   ανθίζουν στη συντροφική μου σχέση, εστω και αν υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα γίνονται πιο στεγνά. Η φαντασία και ο ψυχικός μας κόσμος, μας παίρνουν ένα βήμα πιο μπροστά.

Αυτό που ποτέ δεν έλαβα υπόψη στα παραμύθια είναι ο τρόπος που κακός πλησιάζει το θήραμα του και προσπαθεί να το καταστρέψει. Αγνόησα την διαδικασία που περνά το άτομο μέχρι να σωθεί. Πάντοτε συγκεντρωθηκα στο τέλος. Αλλά η διαδικασία είναι σημαντική. Γιατί το άτομο περνά μέσα από τον πόνο, την απελπισία, τον θυμό, τον φοβο, την αποδοχή της κατάστασης του, και μετά προχωρεί αν βρεί λύσεις και να αποφασίσει ότι θέλει να σωθέι.

Μήπως η ζωή μας δεν μοιάζει με αυτό το παραμύθι?

Αν καταλήγουμε κακά είναι γιατί δεν είμαστε ικανοί να οραματιστούμε ένα καλό τέλος. Γιατί η αρνητικότητα, ο πόνος και ο φόβος ακυρώνει το μυαλό μας και το κατευθύνει μόνο προς τις χειρότερες λύσεις

Η ζωή και κόσμος σήμερα όπως είναι και όπως ήταν είναι γεμάτος με κακούς λύκους, αθώα γουρουνάκια, φιλάργυρους  Σκρουτζ, αλλά είναι γεμάτους και με μεγάλα πνεύματα, ανθρώπινα και μη που  μας φωτίζουν τον δρόμο προς την αλήθεια και το φως. Η δυσκολία είναι, να μπορέσουμε να διακρίνουμε αυτό το φως στο τέλος του σκοτεινού διαδρόμου. Ο τρόπος που είναι κτισμένη η ζωή μας κάθε φόρα το κάνει πιο δύσκολο να το διακρίνουμε. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα ότι, στο τέλος υπάρχει φως. Απλά χρειάζεται να ζήσουμε την διαδικασία όσον οδυνηρή και να είναι, για να μας δυναμώσει και μαζί με αλλους ανθρώπινους ήρωες, μαζί με τον ηρωικό μας εαυτό, να δώσουμε το τέλος που εμεις θέλουμε στην κάθε εμπειρία , όσο κι αν αυτό φαίνεται αδύνατο.

Όταν τα παραδείγματα στη ζωή  μας, δεν ηταν τόσο ενθαρυντικά, γίνεται πιο δύσκολο. Αλλά υπάρχουν πολλά ηρωικά παραδείγματα γύρω μας ανθρωπων, που βγήκαν από αφόρητα δύσκολες καταστάσεις.

Απλά πρέπει να θυμίζουμε στον εαυτο μας ότι δεν ειμαστε αυτό που μας είπαν ότι είμαστε και να ψάξουμε να βρούμε την δική μας ταυτότητα και αλήθεια, ποοί οιοι πραγματικά είμαστε και πως θέλουμε να ζήσουμε την ζωη μας όσο χρονών  και αν είμαστε. 

Ποτέ δεν είναι αργά.

Εμπνεύσεις της ψυχής!

Αν δεν δεις την ομορφιά του εαυτού σου δεν μπορείς να δεις την ομορφιά του κόσμου, αν δεν ερωτευτείς τον εαυτό σου δεν μπορείς  να ερωτευτείς κανένα και τίποτα. Αν βλέπεις γύρω σου μόνο ασχήμια και απογοήτευση έτσι βλέπεις τον εαυτό, ο κόσμος σου είναι ένας αντικατοπτρισμός αυτού που βλέπεις σε σένα. Είναι η ζωή σου αυτό που είσαι εσύ και είναι μάταιο να ψάχνεις εξωτερικά τις αιτίες ή κάτι που θα σε ξυπνήσει. Η συνεχής επέμβαση του μυαλού μας κάνει να σιωπούμε τις ψιθυριστές επεμβάσεις της ψυχής που ακούγονται σαν (θετικές σκέψεις) παροτρύνσεις για νέα πράγματα ή αλλαγές και που το μυαλό επεμβαίνει για να μας αποδείξει ότι είναι αδύνατο ή ακατόρθωτο. Δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να δούμε και να βγούμε από τις περιορισμένες επιλογές μας επειδή πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μπορεί να πρέπει να προκαλέσουμε τον εαυτό μας να πειραματιστεί και να δοκιμάσει αυτό που θεωρούμε αδύνατο , ακατόρθωτο, επικίνδυνο, (δηλαδή αυτό που μας βγάζει από την κεκτημένη άνεση μας) για να δούμε τι θα συμβεί. Η θετικότητα που από πολλούς αντιμετωπίζεται με ειρωνεία ( και αυτό είναι φυσικό αφού είναι πνιγμένοι μέσα στην θλίψη και την απογοήτευση ) δεν είναι τίποτα άλλο από άλλους τρόπους αντίληψης του κόσμου μας και του κόσμου που  μας περιβάλει.

Ο άνθρωπος ξεχνά ότι δεν είναι μόνο σάρκα κόκαλα και αίμα, ξεχνά ότι είμαστε πολυδιάστατοι και λειτουργούμε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ταυτόχρονα που φυσικά δεν γίνονται αντιληπτοί από την συνειδητότητα μας που είναι συγκεντρωμένη στο στεγνό αγώνα της καθημερινότητας, στα καθημερινά προβλήματα τον ανταγωνισμό. 

Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να πιστεύουμε (χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο για πεποιθήσεις και σκέψεις που μπορεί αυτή τη στιγμή στη ζωή μας μπορεί να μην τις πιστεύουμε καν αλλά είναι μέρος της κοινωνικής μας εκπαίδευσής) και να αρχίσουμε να παρατηρούμε , να ζούμε και να συμμετάσχουμε σε αυτά που με τόση ευκολία απορρίπτουμε. ΠΧ να πάμε σε μια συνάντηση που μπορεί λογικά και μετρημένα να μην πηγαίναμε πότε!!! Να πειραματιστούμε σε κάτι που μπορεί να μας ακούγεται ανόητο ή παράξενο. Αυτό που μάθαμε να βλέπουμε διαφορετικό μπορεί στο τέλος να μας ταιριάζει περισσότερο από αυτό που συνηθίσαμε να αποδεχόμαστε.