24/07/2016
Ο κόσμος των παραμυθιών και της φαντασίας δημιουργεί ελπιδοφόρα μηνύματα και στάση απέναντι στη ζωή μας
Από μικρή ονειρευόμουν,
ονειρευόμουν. Μού άρεσε να βυθίζουμε στο κόσμο των παραμυθιών και της φαντασίας.
Ενιωθα την ψυχή μου να γεμίζει και να ανανεώνεται. Τα βράδια ταξίδευα στο κόσμο
των ονείρων και των παραμυθιών. Με επισκέπτονταν από άλλους κόσμους και εγω
πήγαινα συχνά να τους βρώ. Ηταν ο τρόπος μου, για να το σκάζω από μια πραγματικότητα
που με καταπίεζε και με έπνιγε.
Σε πιο μπορούσα να
μιλήσω για την κακοποίηση και των βιασμό. Ο φόβος στα μάτια της μητέρας μου με
παράλυε. Την αγαπούσα και ένιωθα ότι με φρόντιζε και με αγαπούσε ότι ήμουν
πολύτιμη για εκείνη , αλλά δεν μπορούσε, δεν είχε την δύναμη να αντιδράσει να
κάνει κάτι άλλο για να μας προστατεψει. Ο δικός της πόνος και η δική της κακοποίηση
ήταν πιο μεγάλος.
Μέσα στον κόσμο των
παραμυθιών που ο πατέρας μου με ταξίδευε τα βράδυα, ξαπλωμένη στο κρεββάτι μαζί
του, ένιωθα μια γλυκιά οικογενειακή θαλπωρή και προστασία. Δεν ήθελα να
τελειώσουν αυτές οι στιγμές όπου, η ψυχή μου και η καρδιά μου ένιωθαν ξεκούραση
και ασφάλεια. Ο πατέρας μου ήταν ο πιο γλυκός και όμορφος άνθρωπος στον κόσμο.
Η αγάπη του και η καλωσύνη του πάντα με καθοδηγούσαν και με έσωζαν από άλλες οδυνηρές
πραγματικότητες που ζούσα.
Ο κόσμος της φαντασίας
με έσωζε, μου έδινε γαλήνη και δύναμη. Εκεί είμαι πάντοτε γαλήνια και δυνατή.
Εκεί ειμαι αυτή που είμαι, παλέυω με εμπόδια και μπορω να τα ξεπεράσω. Εκει
ερωτεύομαι, αγαπώ με εμπιστοσύνη επειδή ξέρω ότι ο ήρωας μου πάντοτε θα
επιλέξει εμένα, ότι θα ζήσω μια ζωή σε ένα υπέροχο σπίτι, με ανέσεις και
πολυτελειες, με άνθρωπους να με περιποιούνται. Δεν ξέρω αν η ζωή μου θα είναι
εύκολη, αλλά θα είναι μαγική και ο
πατέρας μου παντοτε θα είναι εκει για να με προστατεύει.
Επισκέψεις από τα άλλα
επίπεδα, με μια ψυχή λεπτή και διάφανη όπως την δική μου όλα είναι δυνατά.
Θυμάμαι όταν αρρωστούσα ένιωθα προστατευμένη. Κανένας δεν μου εθύμωνε, κανένας
δεν με ενοχλούσε κανένας δεν με βίαζε.
Εμπαινα μέσα στον κόσμο
των παραμυθιών και εκει ήμουν εαυτός μου. Εβλεπα την πάλη του κακού με του
καλού. Πάντοτε ο καλός νικούσε πάντοτε εμφανιζόταν ο ήρωας που έσωζε την κοπέλα
ή κάποιο άλλο. Όλα είχαν ένα πολύ καλό τελος, γιατί η καλωσύνη , η αγάπη , η
τιμιότητα, η ανθρωπιά νικούσε. Ο κακός λύκος που ξεγελούσε , που εξαπατούσε με
σκοπό να φάει το θύμα του, πάντοτε αποκαλυπτόταν.
Φαίνονται όλα υπερβολικά για είναι αληθινά. Αλλά
το μικρό παιδί που η φαντασία του δημιουργεί τον ψυχικό του κόσμο, βρίσκει την
αλήθεια και ένα τρόπο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που περνά. Πολλά παιδια
περνούν μέσα από σκληρές εμπειρίες , που τα σημάδια στον ψυχικό τους κόσμο
μπορεί ποτέ να μην καταφέρουν να τα σβήσουν. Μονο να τα απαλύνουν. Εκεί μπαίνει
η βάση για να κτίσουν την ζωή τους.
Τώρα αυτά τα παλιά παραμύθια με τους λύκους και
τις σταχτοπούτες τα αλλάζουν, γιατι πιστεύουν ότι δινουν μηνύματα που φοβίζουν
ή κάνουν τις γυναίκες ρομαντικές και αδύνατες κλπ. Αλλά από την δική μου
εμπειρία, πιστέυω ότι το δυνατό μήνυμα που δίνουν είναι, η ελπίδα για ένα
καλύτερο κόσμο. Ότι πάντοτε όσον
αντιξοες κι αν είναι η συνθήκες υπάρχει ενας ήρωας , ενας ανθρώπινος άγγελος ή ένας
πραγματικός άγγελος που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει έξω από την
φωτιά που μας καίει και μας καταλύει. Είναι έκει που βρίσκουμε την ελπίδα αλλά
και την σωτηρία. Μέσα στον κόσμο της φαντασίας όπου η ψυχή μας μπορεί να
πετάξει, να ελευθερωθεί και να μας οδηγήσει στον κόσμο της πραγματικής
ελευθεριάς, στον πραγματικό σκληρό κόσμο.
Ένα μικρό παιδί βλέπει
τα πράγματα από εκει χαμηλά, όσο είναι το μέγεθος του. Όλα του φαίνονται
τεράστια και αξεπέραστα. Ολοι του φαίνοναι, ότι εχουν ισχύει και δύναμη απέναντι.
Προσπαθεί να ζητήσει καθαρά και τίμια αυτό που θελει, αλλά οι μεγάλοι που είναι
ισχυροί δεν τον ακούουν, τον σταματούν , εξασκουν χειραγώγηση και βία πολλές φορες,
λεκτική ή φυσική ή και τα δύο. Η κοινωνία παραμορφωνει την αγνη ψυχή και την
βάζει μέσα στα καλούπια του ελέγχου, και ο μόνος τρόπος διαφυγης είναι η
φαντασία και το παιγνίδι. Εκει εκφραζεται , ξεχνά μοιράζεται με τους φίλους του
πραγματικούς και φανταστικούς.
Παλιά επιτρεπόταν να φανταζόμαστε
και να δημιουργούμε. Τωρα το σύστημα αρχίζει να αφαιρεί και αυτό φυσικό ταλέντο
της ανθρωπότητας. Το έχει αντικαστήσει με το ιντερνετ. Όλα δίνονται έτοιμα, σε
μια ταινία, σε ένα βιντεο- παιγνίδι. Όταν διαβάζεις, ο νους ταξιδεύει. Όταν βλέπεις
ο νου παραλύει και παράγει αυτό που βλέπει, το μιμείται.
Θέλω βαθειά να
ευχαριστήσω τον πατέρα και την μητέρα μου που πάντοτε με ενθάρυναν να διαβάζω,
να ονειρέυομαι , να φαντάζομαι. Ισως να είναι αυτό που με
έσωσε στη ζωή μου. Πάντοτε εμφανίζονταν και και εμφανίζονται ανθρώπινοι ήρωες
που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με οδηγούν έξω από πολύ δύσκολες και αντιξοες
καταστάσεις.Πάντοτε η ελπίδα μου, για την αγάπη και καλό τέλος δεν σβήνει. Πού
πάντοτε ο ρομαντισμός , η αγαπη και ανθίζουν στη συντροφική μου σχέση, εστω και
αν υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα γίνονται πιο στεγνά. Η φαντασία και ο
ψυχικός μας κόσμος, μας παίρνουν ένα βήμα πιο μπροστά.
Αυτό που ποτέ δεν έλαβα
υπόψη στα παραμύθια είναι ο τρόπος που κακός πλησιάζει το θήραμα του και
προσπαθεί να το καταστρέψει. Αγνόησα την διαδικασία που περνά το άτομο μέχρι να
σωθεί. Πάντοτε συγκεντρωθηκα στο τέλος. Αλλά η διαδικασία είναι σημαντική.
Γιατί το άτομο περνά μέσα από τον πόνο, την απελπισία, τον θυμό, τον φοβο, την
αποδοχή της κατάστασης του, και μετά προχωρεί αν βρεί λύσεις και να αποφασίσει
ότι θέλει να σωθέι.
Μήπως η ζωή μας δεν
μοιάζει με αυτό το παραμύθι?
Αν καταλήγουμε κακά
είναι γιατί δεν είμαστε ικανοί να οραματιστούμε ένα καλό τέλος. Γιατί η
αρνητικότητα, ο πόνος και ο φόβος ακυρώνει το μυαλό μας και το κατευθύνει μόνο προς
τις χειρότερες λύσεις
Η ζωή και κόσμος σήμερα όπως
είναι και όπως ήταν είναι γεμάτος με κακούς λύκους, αθώα γουρουνάκια,
φιλάργυρους Σκρουτζ, αλλά είναι γεμάτους
και με μεγάλα πνεύματα, ανθρώπινα και μη που
μας φωτίζουν τον δρόμο προς την αλήθεια και το φως. Η δυσκολία είναι, να
μπορέσουμε να διακρίνουμε αυτό το φως στο τέλος του σκοτεινού διαδρόμου. Ο
τρόπος που είναι κτισμένη η ζωή μας κάθε φόρα το κάνει πιο δύσκολο να το
διακρίνουμε. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα ότι, στο τέλος υπάρχει
φως. Απλά χρειάζεται να ζήσουμε την διαδικασία όσον οδυνηρή και να είναι, για
να μας δυναμώσει και μαζί με αλλους ανθρώπινους ήρωες, μαζί με τον ηρωικό μας εαυτό,
να δώσουμε το τέλος που εμεις θέλουμε στην κάθε εμπειρία , όσο κι αν αυτό
φαίνεται αδύνατο.
Όταν τα παραδείγματα στη
ζωή μας, δεν ηταν τόσο ενθαρυντικά,
γίνεται πιο δύσκολο. Αλλά υπάρχουν πολλά ηρωικά παραδείγματα γύρω μας ανθρωπων,
που βγήκαν από αφόρητα δύσκολες καταστάσεις.
Απλά πρέπει να θυμίζουμε
στον εαυτο μας ότι δεν ειμαστε αυτό που μας είπαν ότι είμαστε και να ψάξουμε να
βρούμε την δική μας ταυτότητα και αλήθεια, ποοί οιοι πραγματικά είμαστε και πως
θέλουμε να ζήσουμε την ζωη μας όσο χρονών
και αν είμαστε.
Ποτέ δεν είναι αργά.
