ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Είμαι γυναίκα. Μια γυναίκα που είχα την κακή τύχη να γεννηθώ σε ένα περιβάλλον όπου τα μυστικά και η κακοποίηση ήταν παρόν. Ηταν τόσο καλλιεργημένα γύρω μου, που έγιναν ένα φυσικό μέρος του εαυτού μου και της ζωής μου. Παρόλο που πάντοτε ένα μέρος του εαυτού μου το οποίο θα ονομάσω το «υγιές μέρος του», ήξερε ότι όλα αυτά που συνέβαιναν σε μένα και γύρω μου δεν ήταν  υγιής ή σωστά, εν τούτοις το μόνο που μου απέμενε ήταν, να τα δεκτώ σαν την μόνη μου πραγματικότητα.

Ο ρόλος της γυναίκας την τότε εποχή ήταν λιγότερο καταπιεσμένος, αν τον συγκρίνουμε με την εποχή της μητέρας μου, αλλά οι μορφές καταπίεσης  υπήρχαν ακόμα έντονα. Παρόλα ταύτα, είχαν ήδη άρχισει να ανοίγουν πιο πολλές πόρτες, που οδηγούσαν σε μια υποτιθέμενη ανεξαρτησία. Δουλεύαμε , κάναμε οικογένεια ( που φυσικά στην κουλτούρα που ζούσαμε ηταν το πρωταρχικό) μεγαλώναμε παιδιά, και φυσικά πάντοτε, έπρεπε να είμαστε καλές ερωμένες. Πρωταρχικό, ήταν να είμαστε καλές σύζυγοι και μετά  μητέρες. Οι γυναίκες της ηλικίας μου και φυσικά ο ρόλος της γυναίκας σε διάφορες εποχές της ύπαρξης του πλανήτη μας, ήταν ο ρόλος της βιονικής γυναίκας. Από την μια κρατάς την σκούπα, από την άλλη δακτυλογραφάς και στους ώμους σου κουβαλάς τα παιδιά σου και τον άνδρα σου.

Μετά διερωτούνταν γιατί είχαν αρχίσει να ξεπετάγονται πιο εντονα  τα διαζύγια. Παρόλα ταύτα, πολλά άτομα της ηλικίας μου   έχουν διατηρήσει τους γάμους τους. Ευτυχισμένους ή όχι δεν το ξέρω.

Στην ηλικία της εφηβείας μου, υπήρχε ακόμα αυτή η άποψη της παρθενίας. Αν ήταν δυνατόν θα μας έκλειναν  σε ένα γυάλινο κλουβί για να προστατέψουν μια μεμβράνη, που μπορούσε να σπάσει και με άλλους παράξενους τρόπους. Για πολλές γενιές, πολλές οικογένειες, πολλές γυναίκες , έγιναν δυστυχισμένες και έχουν χαθεί άδικα πολλές ζωές, για αυτή την παράλογη αιτία.

Περνώντας τα χρόνια ( δεν θέλω να πιστεύετε ότι είμαι ένας Μαθουσάλας) απελευθερώθηκαν δειλά – δειλά αρκετά πράγματα για την γυναίκα ( παρόλο που όταν χώριζες σε κοίταζαν με λύπη και σου έλεγαν «λυπούμαι που χώρισες» και τους απαντούσα «είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου» ) εντούτοις συνεχίζαμε να αγωνιζόμαστε για να επιβιώσουμε , για να προστατευτούμε από άνδρες που νόμιζαν ότι επειδή είσαι χωρισμένη , είσαι και διατεθιμένη να πέσεις στο κρεβάτι του κάθενος. Ετσι για να κάνω μια ευχάριστη παρένθεση , μια φορά είχε χάλασει το ψυγείο μου  και τηλεφώνησα σε κάποιον να έρθει να μου το διορθώσει. Όταν αυτός κατάλαβε ότι ήμουν μόνη μου χωρίς σύζυγο, μου πρότεινε να κοιμηθώ μαζί του και αυτός θα μου διόρθωνε το ψυγείο μου «δωρεάν». Του απάντησα « Θέλεις να πουλήσω τον εαυτό μου για 30 λίρες?’ Ετσι , περιγράφω λίγο την εποχή του 1995 στην Κύπρο.

Κάποια στιγμή άρχισε να γιορτάζεται στην Κύπρο η ημέρα της ανεξαρτησία της γυναίκας. Θυμάμαι ότι ομάδες γυναικών, εκείνη  την ημέρα, οργάνωναν εξόδους για να γιορτάσουν την ανεξαρτησία τους. Θυμάμαι ότι γίνονταν απαράδεκτα πράγματα, που κάθε άλλο εξέφραζαν ανεξαρτησία. Πράγματα, που απλά έδειχναν την καταπίεση, που εκφραζόταν με τους χειρότερους τρόπους.

Σήμερα βλέπουμε  τις γυναίκες να κερδίζουν κάθε φορά περισσότερη δύναμη και εξουσία στο κόσμο. Γυναίκες επιχειρηματίες , γυναίκες πολιτικούς , γυναίκες προέδρους, γυναίκες δικαστές……….

Η ερώτηση μου είναι η εξης.  Αυτές οι γυναίκες εκτός από την δική τους προσωπική φιλοδοξία, απληστία, αλαζονεία κ.α, τι έχουν δώσει στη κοινωνία. Μήπως αυτό είναι που περιμένουμε από την γυναίκα  που είναι σύμβολο της μητρότητας, της αποδοχής και της αγάπης? Τι διαφορά εχουν κάνει, από το να ακολουθήσουν  τον ίδιο πατριαρχικό τρόπο συμπεριφοράς

Είναι καλές μητέρες? ‘Η πετούν τα παιδιά τους σε υπηρέτριες ή σε άλλους για να τα μεγαλώσουν. Συνεργάζονται και βοηθούν άλλες γυναίκες ή εκμεταλλεύονται γυναίκες που βρίσκονται  σε ευάλωτη και αδύνατη θέση για να κερδοσκοπήσουν η ίδιες.

Αυτό είναι που αναμένουμε από την γυναίκα. Να είναι ένας άντρας ντυμένος με γυναικεία ρούχα?

Θα με ρωτήσετε τι σου συμβαίνει , γιατί είσαι τόσο θυμωμένη. Είμαι θυμωμένη γιατί τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου έχω πάθει την χειρότερη κακοποίηση από τα άτομα του δικού μου φύλου.  Θέλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, σε κάθε γυναίκα, και να της πω ότι αν θέλει να κάνει κάποια διαφορά και να αλλάξει αυτήν την πατριαρχική κοινωνία , πρέπει πρώτα να ρωτήσει τον ευατό της ποια είναι και ποιο καταλυτικό ρόλο θέλει να παίξει σε αυτή την κοινωνία και το σύστημα που ζούμε. Θέλω η κάθε γυναίκα να κοιτάξει βαθεία μέσα στην καρδιά της και να ρωτήσει ποια ειμαι, ποια είναι η θέση μου σε αυτή την κοινωνία, ο τρόπος που ζω μου αρέσει, η θέση που έχω σήμερα, τι δυνατότητες μου δίνει για είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος.

Το να κτυπήσει μια γυναίκα, μια άλλη επειδή βρίσκεται σε θέση εξουσίας και από αλαζονεία και ζήλεια την χρησιμοποιέι για να την  φοβίσει και να αποδείξει την δύναμη της , δεν την κάνει καλύτερη από ένα κακοποιό βιαστή, κάποιο που του αξίζει μια μοίρα, στη φυλακή όπως κάθε κακοποιού. Το έγκλημα της είναι διπλό , γιατί προσβάλει όλες αυτές τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν για να μπορούμε εμείς να φορούμε παντελόνια και να είμαστε στις θέσεις που είμαστε  σήμερα.

 Αν μια γυναίκα κλέψει τνο άντρα μιας άλλης γυναίκας, τον μόνο που προσβάλει είναι τον εαυτό της. Γιατί αν της ίδιας της το έκανε μια άλλη, θα πονούσε αφόρητα. Αν μια φίλη επαγγελματίας (δικηγόρος σε αυτή την περίπτωση) σε παρασύρει σε μια κατάσταση δολοπλοκίας για να βγάλει χρήματα και κέρδος δεν έχω λόγια να περιγράψω το πόσο βαθειά ατιμία και παλιανθρωπιά είναι.

Θέλω απλά να πω σε όλες τις γυναίκες ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε και να επηρεάσουμε θετικά  την οικογένεια μας ,την κοινωνία και τον κόσμο που  ζούμε, ας διαλογιστούμε ποιος είναι ρόλος μας σε αυτή την κοινωνία και πως θα θέλαμε και τι θα θέλαμε να κάνουμε. Η γυναίκα υπήρξε το σύμβολο της αγάπης, της σοφίας, της θρέψης , της δημιουργίας. Ας μαζέψουμε όλη αυτή την δύναμη και ας θρέψουμε τον κόσμο. Ο κόσμος δεν χρειάζεται σήμερα άντρες ντυμένους με φορέματα.

Για όλους και όλες που έχουν κακοποιηθεί στη ζωή τους , με διαφορούς τρόπους, είτε λεκτικούς, είτε συμπεριφοράς , είτε σε σωματικό επίπεδο, θα ήθελα να πω ότι ο στόχος αυτού που μας κακοποιεί είναι να μας μειώσει , να μας εξευτελίσει, να σβήσει αυτό το φως που λάμπει μέσα μας, για να νιώσει νικητής. Αυτοί που κακοποιούν απλά δεν μπορούν να κοιτάζουν το φως που λάμπει και από απελπισία θέλουν να το σβήσουν. Αυτός που κακοποιείται συνήθως νιώθει υπεύθυνος, νιώθει ντροπή, πόνο , νιώθει αποτυχημένος, και φορτώνεται όλη την τοξική παλιανθρωπιά του άλλου, στην πλάτη του, με αποτέλεσμα  να δυσκολεύεται να σηκωθεί και πολλες φορές απλά να μην μπορεί να το κάνει. Θα ήθελα να ρωτήσω. Αν βρισκόμαστε στο δάσος και μας επιτεθεί μια λυσασμένη αρκούδα, ενας λυσασμένος λύκος ,  θα θεωρούσαμε τον εαυτό μας υπεύθυνό για ότι μας συνέβηκε, ή απλά θα αποδεχόμασταν ότι,  από την φύση τους έτσι αντιδρούν και η μόνη υποχρέωση μας είναι να κανουμε ότι μπορούμε για να προστατέψουμε τον εαυτό μας ή απλά να απομακρυνθούμε.!!!!!

Το ίδιο συμβαίνει με αυτούς που μας κακοποιούν. Είναι άνθρωποι που έχουν χάσει τον εαυτό τους και απλά λειτουργούν με τα βασικά ένστικτα της επιβίωσης. Εχουν χάσει την καρδιά τους, και έγιναν υποχείρια  μιας ψευτικής εξουσίας.

Δεν μπορεί κανείς να σβήσει το Φως που έχουμε μέσα μας, μόνο αν εμείς το επιτρέψουμε.

Είναι δύσκολο όταν πέσεις να σηκωθείς, αλλά όχι αδύνατο. Η δύναμη μας, είναι  να γινόμαστε πιο δυνατοί όταν μας κτυπούν και μας καταπιέζουν.Η δύναμη, η  ευελιξία και εξυπνάδα μας  να επιστρέψει  σαν πούμεραν την απανθρωπιά και την κακία σε αυτούς που δοκίμασαν να μας την επιβάλουν.

Ο θεραπευτής μου και δάσκαλος του Ται Τσι, πάντοτε μου έλεγε ότι οι κινήσεις του Ται Τσι δεν είναι  για επιτεθούμε στους άλλους ,αλλά για να επιτρέψουμε, στην  ίδια επιθετική  ενέργεια να επιστρέψει σε αυτούς .